Лекцыя 8. САЦЫЯЛЬНА-ЭКАНАМІЧНАЕ РАЗВІЦЦЁ БЕЛАРУСІ У СКЛАДЗЕ РАСІЙСКАЙ ІМПЕРЫІ Ў ДРУГОЙ ПАЛОВЕ ХІХ СТ. 4 страница

Мясцовыя ўлады ў сваiм iмкненнi забяспечыць адпаведны па­ра-дак i дапамогу фронту аба­пі­ра­ла­ся на дзяржаўную iдэалогiю, якая ўва-собiла­ся ў лозунгу – «За ца­ра, веру i айчыну». З апорай на яго ў гра-мадскую свядомасць ука­ра­ня­ла­ся неабходнасць падтрымкi расiйскай армii, якую ўзначальваў сам Імператар, для давядзення вайны да «пе-раможнага канца» i «ганаровага мiру». Iдэяй аб’яднання на­ро­да ва­кол цара у бара­ць­бе з ворагам была прасякнута ўся ва­ен­ная і цы­ві­ль­ная прэса. Вайна, што працягвалася, называлася iмi не iнакш, як «Вялiкая Айчынная» або «Другая Айчынная».

Большасць насельнiцтва ўсве­дам­ля­ла неабходнасць вайны. Разам з тым на Беларусi, як i паўсюдна, iснавалi пэўныя антываенныя наст-роi. Іх но­сь­бі­та­мі з’яўляліся прад­с­таў­ні­кі левай плыні са­цы­я­ліс­таў, якія выступа­лі за паражэнне Расіі і за пе­рат­ва­рэн­не вайны з ім­пе­ры­я­ліс­тыч­най у гра­мадзян­с­кую. Аб нежаданні ва­я­ваць сведчылі ўцёкі сал­дат з фронта і ўхі­лен­не ваеннаабавязаных ад пры­зы­ву ў армію. Аб тым жа сведчылі падзеі ў Гомелі ў кастрычніку 1916 г., дзе адбылося паў­с­тан­не салдат раз­мер­ка­ва­ль­на­га пункту. У цэ­лым жа, узброеныя сі­лы заставаліся дастат­ко­ва баяздольнымі. На вясну-ле­та 1917 г. Стаў­ка Вярхоўнага галоўна­ка­ман­да­ван­ня, якая размяшчалася ў Магілёве, рас­п­ра­ца­ва­ла план нас­туп­лен­ня, якое павінна было завяршыцца доў­га­ча­ка­най пе­ра­мо­гай

Такім чынам, асноўная маса насельніцтва Беларусі адкрыта не вы­каз­ва­ла незадавальнення сваім становішчам і цярпліва выконвала свае гра­мадзян­с­кія абавязкі. Чуткі аб хуткім заканчэнні вайны былі нас­то­ль­кі моцнымі, што дадому сталі вяртацца бежанцы Так, 25 лю-тага 1917 г. мінскі губернскі земскі сход разглядаў праект аб інвакуа-цыі 10 000 бежанцаў, а на адрас губернатара паступалі тысячы хадай-ніцтваў аб вяртанні дадому.

2. Велiзарныя людскiя, матэрыяльныя i маральныя стра­ты, якiя цярпела расiйскае грамадства на працягу трох год вайны, моцна па-хiснулі аўтарытэт цара і веру ў пераможнае заканчэнне вайны. Пача-так рэвалюцыi быў звязаны з выступленнямi рабочых Пет­раг­ра­да за паляпшэнне свайго становiшча. 23 лютага 1917 г. тысячы людзей, га­лоў­ным чынам жанчын, выйшлi на вулiцы сталiцы з патрабаваннем хле­ба. Іх падтрымалі рабочыя прадпрыемстваў, якія спынілі працу і аб­’­я­ві­лі забастоўкі пратэсту. Неўзабаве стыхійныя мітынгі ператвары-лiся ў масавыя дэманстрацыi пад палiтычнымi лозунгамi аб спы­нен­ні вай­ны і звяржэнні ўрада. 25-26 лютага салдаты адмаўлялiся страляць у дэ­ман­с­т­ран­таў, затым самі сталi далучацца да іх і агульнымі намаган-ня­мі раззбройваць палiцыю i жандараў. Развiццё падзей выйшла з-пад кан­т­ро­лю ўрада i назаўтра ён быў арыш­та­ва­ны паўстанцамі.

У выніку пратэстны рух сталічных працоўных, узмоцнены ўдзе­лам салдат, перарос ва ўзброенае паўстанне супраць царскага ўра­да i абумовiў перамогу рэвалюцыi па ўсёй краіне. 27 лютага з удзелам дэ­пу­та­таў Дзяржаўнай думы i кiраўнiкоў Петраградскага Савета быў ство­ра­ны новы орган улады – Часовы камiтэт (старшыня М. Радзян­ка), які звярнуўся да кіраўніцтва гарадскіх і земскіх са­ма­кі­ра­ван­няў з адозвай аб падтрыманні грамадскага парадку.

Ранiцай, 28 лютага Мі­ка­лай ІІ выехаў з Магiлёва ў напрамку Цар­с­ка­га Сяла, але яго эшалон быў спынены i за­вер­ну­ты на Пскоў. Там 2 сакавiка i адбылося ад­ра­чэн­не цара ад трона на карысць брата Мiхаi-ла. Але апошнi адмовiўся заняць яго да часу, пакуль Устаноўчы сход не дасць на тое сваю згоду. У вынiку вышэйшая ўлада ў краiне перай-шла да Часовага ўрада. 2 сакавiка быў сфармiраваны яго склад на чале з Г. Я. Львовым, куды ўвайшлi думскія дзеячы з ліку кадэтаў і акцяб-рыстаў, а таксама 1 сацыялiст – А. Ф. Керанскi, якi за­няў пасаду мiнi-стра юстыцыi. 3 сакавiка была распаўсюджана Дэкларацыя Часовага ўрада, у якой абвяшчалася праграма яго дзейнасці, а таксама амнiстыя палiтыч­ным зняволеным, скасаванне палiцыi i жандармерыi, наданне ўсiм гра­мадзя­нам дэмакратычных правоў і свабод.

Скасаванне самаўладдзя – асноўнае дасягненне Лютаўскай рэ­ва­лю­цыі. Аўтарытарная сістэма кі­ра­ван­ня была разбурана, але інстытут прыватнай уласнасці застаўся не­па­хіс­ным: па-ранейшаму заставалася непарушным памешчыцкае зем­леў­ла­дан­не, большасць фабрык, заво-даў, банкаў належалі прыватным асо­бам. Але з наданнем усім грама-дзянам роўных правоў і сва­бод узнікла магчымасць вырашэння на-спелых грамадскіх і эка­на­міч­ных праблем мірным, рэфармісцкім шля-хам. Аптымістычнай пад­с­та­вай таму з’яўлялася шырокая падтрымка Часовага ўрада і яго па­лі­ты­кі і ўзросшая актыўнасць усіх пластоў на-сельніцтва ў галіне аба­ро­ны сваіх інтарэсаў. Важна адзначыць, што ні-дзе па краіне, у тым ліку на Беларусі, не на­зі­ра­ла­ся актыўнасці пры-хільнікаў манархіі. Пасля ад­ра­чэн­ня Ра­ма­на­вых ад трона вышэйшае ваеннае камандаванне, а так­са­ма афіцэры і сал­да­ты вызваляліся ад да-дзенай цару прысягі і пак­ля­лі­ся ў вернасці Ча­со­ва­му ўраду.

Такім чынам, усе ўзброеныя сілы, у тым ліку паўтарамільённы За­ход­ні фронт, размешчаны на Беларусі, зрабіліся рэальнай апорай но-вых органаў улады, якія толькі пачалі фарміравацца. На пераходным эта­пе іх функцыі ўскладаліся на гарадскія і местачковыя грамадскія ка­мі­тэ­ты парадку, створаныя на базе мясцовых са­ма­кі­ра­ван­няў і прад-стаўнікоў ад усіх пластоў насельніцтва і арганізацый. За­мест скасава-най паліцыі і жандармерыі ахова правапарадку была ўскладзена на на-родную мiлiцыю. 4 сакавіка першы яе атрад, складзе­ны ў Мінску з ра-бочых і служачых УЗС, уз­на­ча­ліў славуты змагар супраць самаўлад-дзя М. В. Фрунзе. Надалей, замест царскіх губернатараў і павятовых земскіх на­ча­ль­ні­каў былі ўведзены пасады губернскіх і павятовых ка-місараў Ча­со­ва­га ўрада, якія занялі адпаведныя старшыні земстваў. Замест сялянскіх ва­лас­ных упраў пачалося абранне ўсесаслоўных ва-ласных камітэтаў. У выніку камісарыят Віцебскай губ. узначаліў М. Л. Карташоў, Ма­гі­лёў­с­кай – В. А. Судзілоўскі, Мінскай – Б. М. Самой-ленка. Ха­рак­тэр­най прыкметай новага дэмакратычнага ладу ста­ла тое, што адміністрацыя перастала прызначацца «звыш», а стала абірацца ўсімі пластамі грамадства, аб’яднана­га ў па­лі­тыч­ныя і грамадскія ар-ганізацыі. Судовая сістэма істотна памянялася. Зараз суддзі мусілі абі-рацца гра­мад­с­кас­цю. Асобныя законы (аб пакаранні смерцю, палітыч-ных прас­ле­да­ван­нях і інш.) і цэнзура скасоўваліся. Усе палітычныя зня­во­ле­ныя атрымалі свабоду і амністыю.

Таксама скасоўваліся ўсе рэлігійныя і нацыянальныя абмежаван-ні. Асаб­лі­ва шчыра віталі гэты закон яўрэі, якія да таго адчувалі жор-сткі дыс­к­ры­мі­на­цый­ны прэс царскага ўрада. Часовы ўрад пацвердзіў права па­ля­каў на адраджэнне іх дзяржаўнасці пасля заканчэння вайны і склі­кан­ня Ўстаноўчага сходу.

У мэтах згуртавання вай­с­коў­цаў і працоўных для падтрымання парадку і прадухілення кон­тр­рэ­ва­лю­цыі ў гарадах і мястэчках сталі ўтварацца класавыя прад­с­таў­ні­чыя арганізацыі – Саветы рабочых і салдацкіх дэпутатаў. У сакавіку ў ліку першых яны ўзніклі ў Мінску, Гомелі, Бабруйску, Оршы, Ві­цеб­с­ку. Крыху пазней, у красавіку-маі сталі фарміравацца Саветы ся­лян­с­кіх дэпутатаў. Большасць Саветаў наладзіла выданне сваіх газет. Пас­ту­по­ва Саветы сталі самымі маса-вымі гра­мад­с­ка-палітычнымі аргані-за­цы­я­мі, якія не толькі змагаліся за інтарэсы пра­цоў­ных і салдат, а і да­па­ма­га­лі органам Часовага ўра-да. У ліку най­больш уплывовых ра­боча-салдацкіх Саветаў былі Мін-скі, Гомельскі, два Віцебскія, Ма­гі­лёўскі, Бабруйскі, Аршанскі, Рага-чоўскі, Полацкі і ін­шыя.

Найбольш аўтарытэтным для ўсіх расійскіх Саветаў, у тым ліку і ство­ра­ных на Беларусі, быў Петраградскі Савет (старшыня меншавік М. С. Чхе­ідзе), які вызначаў сваё стаўлен­не да Ча­со­ва­га ўрада адпа-веднасцю яго палітыкі ін­та­рэ­сам так званай «рэвалюцыйнай дэмакра-тыі» – рабочых, сал­дат, сялян, іх партый і арганізацый. Адначасова Петраградскі Савет выяўляў прыкметы парале­ль­на­га ор­га­на ўлады. Так, ужо 14 сакавіка яго Выканаўчы камітэт звярнуўся да працоўных ваюючых краін з заклікам да ўціску на свае ўрады з мэтай хутчэйшага заключэння мі­ру. У далейшым тэндэнцыя да ўзнікнення двоеўладдзя стала ўзрастаць, асаб­лі­ва пас­ля сфарміравання ў чэрвені 1917 г. новага цэнтра «рэвалюцыйнай дэ­мак­ра­тыі» – Усерасійскага Цэнтральнага Вы­ка­наў­ча­га камітэта Са­ве­та рабочых і салдацкіх дэпутатаў.

Саветы рабочых і салдацкіх дэпутатаў Беларусі з моманту свайго ўтва­рэн­ня таксама падтрымалі Часовы ўрад і сваёй далейшай дзей­нас­ці арыентаваліся на Петраградскі Савет. Вясною Саветы (усяго каля 40) на Беларусі дзейнічалі ва ўсіх губернскіх, павятовых гарадах і на­ват некаторых мястэчках. Сваю задачу яны бачылі ў арганізацыі і па­лі­тыч­най асвеце рабочых і салдат, абароне іх інтарэсаў, а таксама ў пад­т­рым­цы органаў Часовага ўрада. Для ўтварэння Саветаў сялянскіх дэ­пу­та­таў, адбывалася іх зліццё і сумесная дзейнасць у адпаведнасці з кур­сам Петраградскага Савета і новых цэнтраў рэвалюцыйнай дэ­мак­ра­тыі – Усерасійскімі выканкамамі рабочых і салдацкіх, а таксама ся­лян­с­кіх дэпутатаў. У адрозненне ад сталіцы, ніякіх прыкмет наяўнасці «двоеўладдзя» на Беларусі не назіралася.

Намаганнямі Саветаў, земстваў, вясковай інтэлігенцыі ўдалося пе­ра­сек­чы разрастанне аграрнага руху. Сялянам тлумачылася сут-насць пе­ра­ме­ны ўлады, неабходнасць далейшай дапамогі фронту і ча-кан­ня Ўс­та­ноў­ча­га сходу. У выніку сяляне абавязаліся прадаваць пра-дук­ты то­ль­кі дзяржаўным нарыхтоўшчыкам і тым падтрымліваць хлеб­ную ма­на­по­лію дзяржавы.

Ажыццяўленню сялянскіх інтарэсаў спры­я­лі ство­ра­ныя Саветы сялянскіх дэпутатаў. Першы на Беларусі ся­лян­с­кі з’езд Мін­с­кай і Віленскай губ. адбыўся 20-23 красавіка. Яго старшынёй быў абраны М. Фрунзе. З мая па распараджэнні Часовага ўрада ў мэтах барацьбы з аграрным рухам і для падрыхтоўкі да Ўстаноўчага сходу пачалі ства-рацца адмысловыя зямельныя камітэты.

Рабочы рух таксама вызначаўся высокай актыўнасцю. Ужо ў кра-савіку-маі, дзя­ку­ю­чы Саветам і прафсаюзам, асноўная маса буйных прадпрыемстваў перайшла на 8-гадзінны працоўны дзень.

Перамога рэвалюцыі абумовіла магчымасць ліквідаваць рэшткі цар­с­кіх парадкаў ва ўзброеных сілах. Пасля з’езда салдацкіх і рабочых За­ход­ня­га фронту, які адбыўся ў Мінску 7-17 красавіка, салдаты ўтва­ры­лі ўласныя камітэты, дамагліся дэ­мак­ра­ты­за­цыі армейскага жыцця і ўраўнання ў правах з астатнімі гра­мадзя­на­мі. У цэлым, у сакавіку-кра-савіку армія была дас­тат­ко­ва моцнай, каб пачаць наступленне і наблі-зіць мір. Ра­зам з тым па прычыне захаплення салдат ан­ты­ва­ен­ны­мі ло-зунгамі і бра­тан­ня­мі, недаверу да камандзіраў і г. д. выз­на­чы­ла­ся не-бяспечная тэн­дэн­цыя да зніжэння баяздольнасці рускай ар­міі.

Актывізавалася дзейнасць адроджаных і зноў створаных агу­ль­на­ра­сій­с­кіх (РСДРП, ПС-Р, Канстытуцыйных дэмакратаў, якія сталі звац­ца Партыя народнай свабоды) і нацыянальных (яўрэйскіх, по­ль­с­кіх, беларускіх і інш.) партыйных арганізацый. Разам з імі па­шы­ры­лі­ся ліберальныя, сацыялістычныя, сацыял-дэмакратычныя, на­цы­я­на­ль­ныя і інш. погляды на далейшыя шляхі грамадскага і дзяржаўнага раз­віц­ця, якія прапагандаваліся на шматлікіх мітынгах, сходах, з’ездах, на старонках газет. У выніку зноў створаныя дзяржаўныя і грамадскія струк­ту­ры сталі актыўна папаўняцца членамі партый, што непазбежна вя­ло да палітызацыі іх дзейнасці, галоўным чынам у нап­рам­ку перша-ступеннай рэалізацыі не агульных, вузкапартыйных інтарэсаў.

Палітычнае становішча на Беларусі вясною 1917 г. ха­рак­та­ры­за­ва­ла­ся поўным знікненнем ваенна-паліцэйскага рэжыму, ажыц­цяў­лен­нем абвешчаных Часовым урадам свабод: слова, друку, сходаў, са­ю­заў і інш. Акрамя таго, армія і народ падтрымалі яго заклікі аб працягу вай­ны ў мэтах абароны рэвалюцыі і канчатковым вырашэнні нас­пе­лых са­цы­я­ль­на-эканамічных, нацыянальных і іншых праблем толькі пас­ля склі­кан­ня Ўстаноўчага сходу.

3. З ус­та­ля­ван­нем у краіне дэмакратычнага рэжыму і ў адпавед-насцi з аб­веш­ча­ны­мі ў Дэкларацыі ад 3 сакавiка 1917 г. свабодамі, у тым ліку сва­бо­дай саюзаў і арганізацый, паўсюдна пачалося аднаў-лен­не ранейшых і ства­рэн­не новых партыйных арганізацый. На Бела­ру­сі асобую ак­тыў­насць выяўляў рабочы клас, салдаты, служачыя, ін-тэ­лі­ген­цыя, чы­ноў­ні­кі, прадпрымальнікі, памешчыкі, нацыянальныя гру­поў­кі, у меншай сту­пе­ні – сяляне. Перспектыва склікання ўсера­сій­с­ка­га Ўстаноўчага схо­ду арыентавала партыйныя арганізацыі на вы­ка­рыс­тан­не парламенцкіх метадаў дасягнення сваіх мэт.

Па палітычным спектры ўсе (агульнарасійскія і нацыянальныя) пар­тыі, якія дзейнічалі ў 1917 г. і пазней, падзяліся на левыя, цэн­т­рыс­ц­кія і правыя (ліберальныя). У працэсе рэвалюцыйнага абнаўлення гра­мад­с­т­ва і дзяржавы па­лі­тыч­ная пазіцыя цэнтрыстаў была неўстой-лі­вай і па шэрагу пы­тан­няў яны мелі ўласныя плыні.

Да ўсерасійскіх левых партый адносіліся анархісты і ба­ль­ша­ві­кі (РСДРП(б); да цэнтрысцкіх – меншавікі (РСДРП) з Бундам, эсэ­ры (ПС-Р), трудавікі і народныя сацыялісты; да правых – Партыя на­род­най свабоды (ПНС) або кадэты і «Союз 17 октября» .

У адрозненне ад агульнарасійскіх, нацыянальныя партыі больш ува­гі надавалі менавіта нацыянальным, а не агульным праблемам. Але і яны групаваліся па палітычным спектры. Так, да по­ль­с­кіх левых на-лежала ППС «лявіца»; да цэнтра – СДКПіЛ, ППС «правіца»; да пра-вых – народныя дэмакраты (эндэкі).

Яўрэйскія левыя складаліся з Аб’яднанай яўрэйскай са­цы­я­ліс­тыч­най рабочай партыі сацыялістаў-сіяністаў і сацыялістаў-тэ­ры­та­ры­я­ліс­таў (АЯСРП с.с. і с. е.), Яўрэйскай сацыял-дэмакратычнай рабочай пар­тыі (ЯСДРП) Паалей Цыён; да цэнтру належалі Цэірэй Цыён, Фол­к­с­пар­тэй, Ахдус Ізраель; да правых – Альгемайне Цыён і інш.

БСГ з’яўлялася левай партыяй; Беларуская народная партыя са­цы­я­ліс­таў (БНПС) – цэнтрысцкай; Беларуская хрысціянская дэ­мак­ра­тыя (БХД) – правай партыяй.

Цэнтрамі палітычнага жыцця дэмакратычнай Расіі з’яўляліся ста­ліч­ныя, а таксама губернскія і павятовыя гарады. Асноўную ролю ў ім адыгрывалі, як правіла, рабочыя, па партыйнай прыналежнасці – чле­ны РСДРП (меншавікі) або бундаўцы. Іх погляды на бя­гу­чыя падзеі з’яўляліся вызначальнымі для астатняй масы «рэвалюцыйнай дэма-кратыі». Большасць сацыял-дэмакратаў, зы­ходзя­чы з ацэнкi рэвалю-цыi як буржуазна-дэмакратычнай, пад­т­ры­ма­ла iдэю супрацоўнiцтва пралетарыята з буржуазiяй, а значыць i iдэю падтрымкi Часовага ўра-да, у якім пераважалі кадэты.

Такiя ж пазiцыi, хоць i па iншых меркаваннях, займалi усё палi-тычныя партыi, акрамя бальшавiкоў, якiя, з прыездам Леніна, закліка-лі не аказваць падтрымкі Ча­со­ва­му ўраду, «як буржуазна-памешчыц-каму». На iх думку, улада павiнна была належаць Саветам рабочых i салдацкiх дэпутатаў.

18 красавіка міністр замежных спраў П. Мілюкоў у сваёй тэ­лег­ра­ме (ноце) на адрас саюзнікаў па Антанце запэўніў іх у няўхільным кур­се Расіі на "перамоганоснае заканчэнне вайны». Тым самым мі­ністр праігнараваў імкненне "рэвалюцыйнай дэмакратыі" на да­сяг­нен­не міру шляхам перагавораў. У адказ Петраградскі Савет, а пасля яго - ін­шыя Саветы і левыя партыі, рэзка асудзілі П. Мілюкова, а сам ён быў вымушаны падаць у адстаўку. У тых умовах у асяроддзі «рэва­лю­цый­най дэмакратыі» узнікла і пашырылася ідэя аб сумесным (каалі­цый­ным) урадзе кадэтаў і сацыялістаў. Неўзабаве ў Часовы ўрад (прэ-м’ер мі­ністр Г. Львоў) увайшлі прадстаўнікі меншавікоў, эсэраў і на­род­ных сацыялістаў (энэсаў).

Партыя бальшавікоў рэзка адмоўна аднесліся да ідэі кааліцыі і на­зы­ва­лі прыхільнікаў супрацоўніцтва з буржуазнымі партыямі «згодні-камі» і нават здраднікамі. "Красавіцкі крызіс", акрамя іншага, ад­біў­ся ў павышэнні актыўнасці бальшавікоў. Пад іх уздеяннем на франтах распаўсюдзіліся «братанні» і ўзмацнілася дэзерцірства.

Рэальнае стаўленне палітычных сіл і ўсяго грамадства ў цэлым да вай­ны выявілася 18 чэрвеня, калі па закліку Ўсерасійскага з'езда Са­ве­таў рабочых і салдацкіх дэпутатаў у многіх гарадах краіны адбыліся ма­ні­фес­та­цыі і мітынгі. На Беларусі яны прайшлі ў губернскіх і асоб­ных (Бабруйск, Гомель) цэнтрах пад лозунгамі падтрымкі Часовага ўра­да і распачатага наступлення рускіх войск Паўднёва-Заходняга фрон­ту. Бальшавіцкія антываенныя заклікі на тых маніфестацыях пос­пе­ху не мелі, затое на пазіцыях іх уздзеянне набылі разбуральныя нас­туп­с­т­вы. У выніку многія часці адмовіліся выконваць загад ка­ман­да­ван­ня і выступіць супраць ворага.

Наступленне рускіх войск Паў­д­нё­ва-Заходняга фронту скончы-лася для іх катастрофай і абвастрыла мара­ль­на-палітычную напружа-насць у грамадстве. Так, 3-4 ліпеня ў Петраг­радзе, часці гарнізона, якія знаходзіліся пад уплывам бальшавікоў і анархістаў, здзейснілі спробу звяржэння Часовага ўрада.

У адказ з мэтай умацавання дысцыпліны на фронце ўрад А. Ке­ран­с­ка­га ўвёў пакаранне смерцю і забараніў антыўрадавую агі­та­цыю. У Мінску быў перапынены выхад бальшавіцкай газеты «Звезда».

Палітычная напружанасць у краіне ўзрасла яшчэ больш, калі ста­ла вядома аб пасылцы вярхоўным галоўнакамандуючым генералам Л. Г. Карнілавым казацкіх і іншых часцей на Петраград для замены войск ба­ль­ша­ві­за­ва­на­га гарнізона. Гэтая акцыя была ўзгоднена з прэ-м’ер-міністрам А. Керанскім, тым не менш, была ўспрынята як спроба дзяр­жаў­на­га перавароту і ўсталявання ваеннай дыктатуры.

Намаганнямі палітычных партый, Саветаў, сал­дац­кіх камітэтаў, Са­ю­зу чыгуначнікаў, большасці вышэйшага ка­ман­да­ван­ня і г. д. узнік-шы 25-26 жніўня «карнілаўскі мяцеж» скончыўся без кра­вап­ра­ліц­ця, а сам былы галоўнакамандуючы са сваім штабам здаўся. У ліку важней-шых наступстваў гэ­та­га канфлікту было і тое, што ко­ль­касць прыхіль-нікаў кааліцыі з бур­жу­а­зі­яй рэзка зменшылася, ідэя ва­ен­на­га шляху ў дасягненні міру бы­ла канчаткова адкінута. Ад­на­ча­со­ва аўтарытэт бальшавікоў як змагароў за неадкладнае спы­нен­не вайны і прыхільні-каў пера­да­чы ўсёй улады Саветам істотна ўзрос.

Па меры развіцця рэвалюцыі прадстаўнікі ўсіх палітычных пар-тый былі ўключаны ў ор­га­ны дзяржаўнай улады – губернскія і павято-выя камісарыяты. Ле­там-восенню адбыліся выбары ў гарадскія думы і зем­с­т­вы, галоўным чы­нам па партыйных спісах, якія прынеслі пера-мо­гу левым партыям – эсэ­рам і меншавікам. Шматпартый­ная сістэма, што ўста­ля­ва­ла­ся ў краіне, рабілася асноўнай крыніцай фарміравання органаў ула­ды. Пры тым раскладзе палітычных сіл ле­выя партыі мелі най­леп­шыя шанцы атрымаць большасць ва Ўста­ноў­чым сходзе.

Бальшавікі так­са­ма склалі свой выбарчы спіс у парла­мент, але адначасова яны ўзмац­ні­лі ўсебаковую, у тым ліку канспіра­тыў­ную дзейнасць па пад­рых­тоў­цы ўзброенага паўстання пад лозун­гам «Уся ўлада Саветам». У цэлым, з вясны па восень усе палі­тыч­ныя сілы ў сваім стаўленні да Часовага ўрада падзяліліся на яго безумоўных пры-хільнікаў і не менш ваяўнічых праціўнікаў. Такія ж прынцыповыя ра-зыходжанні назіраліся і ў адносінах да ваеннага, аграрнага, рабочага, нацыянальнага пытанняў. Кожная партыя ўсве­дам­ля­ла, што рэаліза-цыя іх стратэгічных мэт у многім залежыць ад та­го, на­ко­ль­кі пры-вабнай для мас (як патэнцыяльных выбаршчыкаў) будзе па­лі­тыч­ная праграма і тактыка кожнай з іх па азначаных пытанняў.

Што датычыць праблемы вайны, то вясной РСДРП, Бунд, ПС-Р, БСГ лiчылі яе абарончай і таму заклiкалі да яе працягу да зак­лю­чэн­ня га­на­ро­ва­га мiру, без анексiй i кантрыбуцый. Партыйныя ар­га­ні­за­цыі і пад­на­ча­ле­ныя ім Саветы ўзялі актыўны ўдзел у падпісцы на аб­лі­га­цыі «Пазыкі Свабоды» для папаўнення дзяр­жаў­на­га бюд­жэ­ту.