Пытанні

1. Тэндэнцыі сацыяльна-эканамічнага развіцця Рэспублікі Беларусь у 1990-2000 гг

2. Нацыянальная стратэгія ўстойлівага развіцця і беларуская ма­дэ­ль сацыяльна-арыентаванай эканомікі.

3. Праграма сацыяльна-эканамічнага развіцця Рэспублікі Бе­ла­русь на 2006-2010 гг. і яе рэалізацыя. Узрастанне ролі навукі на шляху да інфармацыйнага грамад-ства

4. Месца рэлігіі ў духоўным жыцці Рэспублікі Беларусь: уза­е­ма­ад­но­сі­ны дзяржа-вы і царквы.

5. Культурнае развіццё беларускага народа.

Працэс набыцця Рэспублікай Беларусь рэальнага суверэнітэту су­паў у часе з рэзкім пагаршэннем яе сацыяльна-эканамічнага ста­но­віш­ча. Сістэма кіравання ўсім народнагаспадарчым комплексам ака­за­ла­ся разбалансаванай. Парушыліся сувязі паміж рэспублікамі, а разам з імі – пастаўкі паліва і сыравіны, збыт гатовай прадукцыі. У выніку за 1991–1994 гг. выпуск прамысловай прадукцыі ў рэспубліцы ска­ра­ціў­ся на 31 %. Сабекошт прадукцыі сельскай гаспадаркі знізіўся, а ра­зам з ім – і попыт калгасаў на тэхніку і ўгнаенні. Хранічны не­да­хоп срод-каў на выхад з крызісу ўскладняўся наступствамі Чар­но­бы­ль­с­кай ка-тастрофы, якія забіралі каля 16 % рэспубліканскага бюд­жэ­ту.

Адмоўным тэндэнцыям у развіцці народнай гаспадаркі паспрыяў і Са­вет міністраў на чале з прэм’ерам В. Кебічам, які ўзяў на ўзбраен-не лі­бе­ра­ль­ныя метады эканамічных пераўтварэнняў і пераклаў ас­ноў­ны цяжар па іх ажыццяўленні на плечы працоўных («шокавая тэ­ра-пія»). У выніку, нягледзячы на дэфіцыт прадуктаў і тавараў першай не­аб­ход­нас­ці, кошт на іх рэзка ўзрос. У адрозненні ад многіх саюзных рэс­пуб­лік, беларускі ўрад замарудзіў з увядзеннем на­цы­я­на­ль­на­га плацёжнага сродку. У выніку грамадзяне былога СССР імкнуліся пат­ра­ціць савецкія рублі на тэрыторыі Рэспублікі Беларусь, купляючы ўсё, што было ў продажы – ад тэлевізараў да будаўнічых матэрыялаў. Каб зменшыць «вымыванне тавараў», давялося абмежаваць іх набыц-цё праз увядзенне талонаў і адмысловых спажывецкіх кніжак. Толькі ў 1992 – 1995 г. у нашай краіне стаў уводзіцца свой беларускі рубель.

Пасля зацверджэння Вярхоўным Саветам праграмы ажыц­цяў­лен­ня эканамічных рэформ, частка насельніцтва спрабавала ска­рыс­таць свае сілы ў новых формах гаспадарання. Так, вяс­коў­цы і гараджане набывалі права на ўтварэнне фермерскіх гаспадарак. У 1991 г. Савет Міністраў ініцыіраваў перадачу часткі дзяржаўнай улас­нас­ці працоў-ным калектывам і прадпрымальнікам. Да кан­ца 1992 г. было перада-дзена 190 прадпрыемстваў. Актыўную ролю на бе­ла­рус­кім рынку ста-лі адыгрываць замежныя бізнесмены, якія з 1991 па 1995 гг. стварылі 889 уласных і 1 836 сумесных з беларусамі прад­п­ры­ем­с­т­ваў.

На хвалі развіцця рынку ўдалося ўзбагаціцца тым, хто быў бліжэй да ўлады і мог за ат­ры­маць ільготны крэдыт у банку, каб затым набы-ць на яго тэхніку, не­ру­хо­масць і г. д. Асноўная ж маса ўкладчыкаў ашчадных банкаў не ме­лі магчымасці забраць свае грошы і ў выніку гіперінфляцыі цалкам іх страцілі. Прэм’ер В. Кебіча выявіў сваю не­кам­пе­тэн­т­насць у пытаннях зняцця сацыяльнай напружанасці і вываду народнай гас­па­дар­кі з крызісу, тым не менш выставіў сваю кандыда-туру на прэ­зі­дэн­ц­кія выбары.

Заняпад эканомікі здолела прыпыніць група новых палітыкаў і эка­на­міс­таў, якая прыйшла да ўлады разам з Прэзідэнтам А. Лу­ка­шэн­кам. 30 верасня 1994 г. прапанаваная імі праграма выхаду з кры­зі­су была ўхвалена Вярхоўным Саветам рэспублікі. Дзякуючы ёй, ужо ў 1995 г. абвал вытворчасці быў прыпынены, але ў перспектыве на­ле­жа-ла прадпрыняць значныя намаганні, каб пераламаць сітуацыю да леп­ша­га, бо да гэтага часу валавы ўнутраны прадукт Рэспублікі Бе­ла­русь склаў 65, 2 %, а рэальныя даходы яе насельніцтва – толькі 60 %.

У ліку першых мерапрыемстваў Прэзідэнта былі: скасаванне не­аб­г­рун­та­ва­най прыватызацыі дзяржаўнаё маёмасці і барацьба з ка­руп­цы­яй. Да канца 1995 г. была створана нацыянальная крэдытна-грашо-вая і бан­каў­с­кая сістэма, пачала фарміравацца ўласная мадэль экана-мічнага раз­віц­ця сацыяльна арыентаванага тыпу. Гэтыя навацыі і пер-спектывы знайшлі ўвасабленне ў «Асноўных напрамках сацыяльна-эка­на­міч­на­га развіцця Рэспублікі Беларусь на 1996–2000 гады», якія былі ўхва­ле­ны ў кастрычніку 1996 г. Усебеларускім народным сходам.

Велізарную дапамогу ў стабілізацыі беларускай эканомікі аказаў Прэ­зі­дэнт і ўрад Расійскай Федэрацыі. У многім дзякуючы ёй, у 1996-1999 гг. намеціліся станоўчыя тэндэнцыі ў росце ВУП, тавараў на­род­на­га спажывання, інвестыцый і тавараабароту. Так, у параўнанні з 1995 г., 1998 год даў прырост ВУП 122,6 %, прадукцыі пра­мыс­ло­вас­ці – 137,7 %, рознічнага тавараабароту – 193,9 %, інвестыцый у ас­ноў­ны капітал – 132,2 %. Разам з тым яшчэ заставалася вострай праб­ле­ма стратных прадпрыемстваў, якія ў 1998 г. складалі ў пра­мыс­ло­вас­ці 11 %, а таксама адставанне вытворчасці сельгаспрадуктаў.

Вынікам напружанай працы беларускага народа пад кіраўніцтвам Прэ­зі­дэн­та і падначаленага яму ўрада зрабіліся першыя істотныя да­сяг­нен­ні ва ўсіх галінах народнай гаспадаркі. Так, у 2000 г. па ас­ноў­ных паказчыках (ВУП, узровень жыцця і інш.) Рэспублікі Беларусь пер­шай на постсавецкай прасторы выйшла на паказчыкі пе­рад­к­ры­зіс­на­га 1990 г.і стварылі аснову для яе далейшага дынамічнага развіцця.

2. Уласцівая Беларусі сыравінная і энергетычая залежнасць ад Ра­сій­с­кай Федэрацыі, арыентацыя эканомікі на саюз­ны рынак, сас­та­рэ­лыя тэхналогіі, якія забруджваюць навакольнае асяроддзе, нас­туп­с­т­вы чарнобыльскай катастрофы і многае іншае натхніла Прэ­зі­дэн­та А. Лу-кашэнку і яго ўрад на распрацоўку і прыняцце На­цы­я­на­ль­най стратэгіі ўстойлівага развіцця (НСУР-1997). Пад паняццем «устойлівае развіц-цё» маюць на ўвазе такі шлях і стан эканомікі, які забяспечвае зада-вальненне патрэб цяперашняга пакалення без паг­ро­зы дабрабыту бу-дучым пакаленням. Пад ім патрэбна разумець та­кое развіццё соцыуму і яго эканомікі, якое не разбурае на­ва­ко­ль­нае асяроддзе і забяспечвае бесперапынны прагрэс грамадства.

Гэта стратэгія была распрацавана не толькі ў мэтах перадолення кры­зі­су эканомікі, а і з улікам перспектыў яе далейшай інтэграцыі ў гла­ба­ль­ную экана­мічную сістэму.

Акрамя таго, НСУР-1997 была вызначана мадэль устойлівага раз­віц­ця Беларусі, ацэнены нацыянальныя рэсурсы, прыродны і са­цы­я­ль­на-эканамічны патэнцыял рэспублікі, механізмы і срод­кі зніжэння шкод­на­га ўздзеяння на стан прыроднага асяроддзя з прадстаўленнем праг­ноз­ных паказчыкаў да 2010 г.

Ажыццяяўленне намечаных у НСУР-1997 захадаў дазволіла спы­ніць спад вытворчасці і забеспячэчыць прырос­т ВУП і пра­мыс­ло­вай прадукцыі, а таксама і спрыяла пэўнаму аздараўленню эка­ла­гіч­най сі-туацыі. Усведамляючы важнасць НСУР, беларускае кіраўніцтва ў за-канадаўчым парадку прадугледзела абавязковасць яе распрацоўкі на 15-гадовы перыяд кожныя пяць гадоў.

Стратэгія ўстойлівага развіцця з’яўляецца ідэалагічнай асновай са­цы­я­ль­на-эканамічнай мадэлі Беларусі, якая заснавана на прынцыпах рынку і дзяржаўнага рэгулявання і разлічана на пе­ра­ход­ны перыяд. Яна заснавана не на знішчэнні ранейшых устояў, а на ўдас­ка­на­лен­ні існуючай эканамічнай базы. Беларуская эканамічная ма­дэль змяшчае ў сабе элементы пераемнасці ў выкарыстанні дзяр­жаў­ных інстытутаў ва ўсіх сферах, дзе яны праявілі сваю эфек­тыў­насць.

У аснову беларускай мадэлі пакладзены плю­ралізм форм улас­нас­ці, вызначальная ступень удзелу дзяржавы ў функцыянаванні эка­но­мі­кі; рэ­гуляванні занятасці насельніцтва і яго даходаў; фар­мі­ра­ван­ні ўмоў, якія забяспечваюць задавальненне патрэб усяго насельніцтва.

Элементы беларускай мадэлі эканомікі былі вызначаны 22 са­ка­ві­ка 2002 г. Прэзідэнтам А. Лукашэнкам у яго выступленні перад кі­ру­ю­чы­мі работнікамі рэспубліканскіх і мясцовых дзяржаўных органаў. Па-першае, гэта моцная і эфектыўная дзяржаўная ўлада, якая га­ран­туе гра­мадзя­нам бяспеку, грамадскі парадак, сацыяльную спра­вяд­лі­васць і даб­ра­быт. Зараз гэта ўлада асацыіруецца з асо­бай Прэзідэнта.

Па-другое, раўнапраўнае функцыянаванне прыватнага і дзяр­жаў­на­га сектару эканомікі. Аднак развіццё не павінна су­пя­рэ­чыць дзяр­жаў­ным інтарэсам. У пачатку 2001 г. на Беларусі бы­ло зарэгістравана больш як 60 тыс. прадпрыемстваў недзяр­жаў­ных форм уласнасці і амаль 200 тыс. індывідуальных прад­п­ры­ма­ль­ні­каў, а доля вы­пуш­ча-най імі прамысловай прадукцыі скла­да­ла каля 40 %.

Па-трэцяе, прыватызацыя – перадача дзяржаўнай улас­нас­ці пры­ват­на­му сектару. Яе мэта – у пошуку зацікаўленага ін­вес­та­ра-прад­пры­ма­ль­ні­ка, здольнага ўзняць рэнтабельнасць прад­п­ры­ем­с­т­ва на больш высокі ўзровень. Пры­ва­ты­за­цыя павінна здзяйсняцца най­перш у інтарэсах усяго грамадства, таму ёй не падлягаюць вы­со­ка­да­ход­ныя прадпрыемствы, якія фарміруюць дзяр­жаў­ны бюджэт

Па-чацвертае, развіццё інтэграцыйных працэсаў з краінамі СНД і ў першую чаргу з Расіяй.

Па-пятае, моцная сацыяльная палітыка дзяржавы, якая на­кі­ра­ва­на на павы­шэнне грамадскага дабрабыту, паляпшэнне якасці і ўзроў­ню жыцця насельніцтва. Галоўнай мэтай сацыяльнай палітыкі з’яў­ля­ец­ца стварэнне для кожнага працаздольнага грамадзяніна ўмоў, якія даз­ва­ля­юць яму забяспечыць дабрабыт сваёй сям’і пры ўзмацненні ад­рас­нас­ці сацыяльнай падтрымкі слаба абароненых груп насельніцтва.

Такім чынам, беларуская мадэль разлічана на пераходны перыяд ад каманднай да сацыяльна арыентаванай эканомікі і дэ­мак­ра­тыч­на­га грамадства. Варта адзначыць, што грамадзяне Рэспублікі Бе­ла­русь падтрымалі сацыяльна-эканамічную палітыку дзяржавы і ўзялі ак­тыў­ны ўдзел у ажыццяўленні праграмы развіцця краіны, разлічанай на 2001-2005 гг. Так, сярэднегадавы прырост ВУП складаў звыш 7 % і зра­біў­ся адным з самых высокіх паказчыкаў сярод краін Еўрапейскага са­ю­за і СНД. Тэмпы роста ВУП за пяцігодку перавысілі 142 % (пры пла­не – 135 – 140 %), прамысловай прадукцыі – больш 150 (пры плане 128 – 132 %), спажывецкіх тавараў – 150 % (пры плане 142 – 147 %), ін­вес­ты­цый у асноўны капітал – 179 % ( пры плане 160 – 170 %), рэ­а­лі­за­цыі платных паслуг насельніцтву – 170% (пры плане 160 – 165%).

Прырост прадукцыі сельскай гаспадаркі за пяць год склаў 25 %. Са­ма сельская гаспадарка ўпершыню зрабілася рэнтабельнай. Ко­ль­касць стратных гаспадарак скарацілася з 59 % у 2001 г. да 16 % у 2004 г. Па вытворчасці важнейшых відаў сельскагаспадарчай прадук-цыі на ду­шу насельніцтва (збожжа, бульба, гародніна, мяса, малако, яйкі) Бе­ла­русь выйшла на першыя пазіцыі сярод краін Еўропы і СНД.

Асновай далейшага развіцця аграпрамысловага комплекса стала Дзяржаўная праграма адраджэння і развіцця сяла на 2005 – 2010 гг. Акрамя нарошчвання тэмпаў аграрнага вытворчасці, яна заклікана за-бяспечыць рост дабрабыту сельскага насельніцтва, стварэнне сучас-най сацыяльнай інфраструктуры на сяле, у тым ліку будаўніцтва дарог і газіфікацыю.

Беларусь гандлюе з 174 краінамі свету. З 2001 г. аб’ём знеш­ня­га гандлю ўзрос з 15, 7 млрд. дол. да 30, 3 млрд. дол., а за дзесяць год – амаль у 3, 5 раза. 43% беларускага экспарту ішло ў Еўропу і 36 % – у Ра­сію. Былі створаны спрыяльныя ўмовы для дзейнасці замежных ін­вес­та­раў, налічваюцца каля 3, 5 тыс. кампаній, арганізаваных з удзе-лам ін­вес­та­раў з 90 краін свету. Пачынаючы з 2002 г., на Беларусь па-ступіла больш 4,6 млрд долараў інвестыцый.

Важнейшым доказам жыццядзейнасці беларускай сацыяльна-эка­намічнай мадэлі служаць паказчыкі росту даходаў насельніцтва. Так, з 2001 па 2005 гг. яны выраслі на 76, 5 % (пры плане 58 – 63 %), а рэ-альная заработная плата – на 103, 3% (пры плане 80-85 %). Заданне ўра­ду давесці да канца 2005 г. узровень сяредняй заработнай платы па краіне да 250 дол. ЗША ў эквіваленце. Тэмпы інфляцыі ў Рэс­пуб­лі­цы Беларусь апынуліся ніжэй, чым у Расійскай Федэрацыі і Украіне. Бе­ла­рус­кі рубель у адносінах да долара і расійскага рубля таксама ўма­ца­ваў­ся.

Такім чынам, Праграма сацыяльна-эканамічнага развіцця Рэс­пуб­лі­кі Беларусь на 2001–2005 гг., складзеная на прын­цы­пах фун­к­цы­я­на­ван­ня ўласнай мадэлі, была паспяхова выканана і нават пе­ра­вы­ка­на­на. Грамадства зробіла ўпэўнены крок у нап­рам­ку пабудовы моцнай і квіт­не­ю­чай Беларусі.

3. Курс на паляпшэнне жыцця народа быў замацаваны ў Праграме са­цы­я­ль­на-эканамічнага развіцця Рэспублікі Беларусь на 2006-2010 гг., зац­вер­д­жа­най Указам Прэзідэнта № 384 ад 12 чэрвеня 2006 г. У прыватнасці, азначаная пяцігодка му­сі­ла зрабіцца важным этапам па дасягненні стратэгічнай мэты раз­віц­ця краіны – павышэння дабрабыту на аснове рацыянальнай за­ня­тас­ці насельніцтва, яго сацыяльнай аба-роненасці да ўзроўню пе­ра­да­вых краін. Плануецца павелічэнне ВУП на ўзроўні 146–155 % да па­пя­рэд­ня­га пяцігадовага перыяду. Рэальныя грашовыя даходы насельніцтва павінны ўзрасці на 46-56 %, рэальная заработная плата – на 52-58 %.

Рэалізацыі палажэнняў Праграмы паспрыяла апрабаваная сацы-яльна-эканамічная мадэль, у тым ліку, узважаная па­лі­ты­ка прываты-зацыі. Так, пры акцыяніраванні прадпрыемстваў буй­ней­шыя з іх заста-ліся ва ўласнасці дзяржавы. Менавіта дзяржаўныя прад­п­ры­ем­с­т­вы вы-працоўваюць 75 % ВУП. Найбольш прыбытковыя з іх, якія даюць па-лову экспартнай выручкі, вытворчыя аб’яднанні «Белнафтахім», куды ўваходзяць Мазырскі і Наваполацкі наф­та­пе­рап­ра­цоў­чыя заводы, «Бе-ларуськалій», «Гроднаазот», а таксама «Белэнерга», «Белтрансгаз».

Беларусь засталася буйным экспарцёрам аўтамабіляў (МАЗ, Бе­лАЗ), трактараў (Беларус), дарожна-будаўнічай і камунальнай тэхні-кі (Амкадар), тэлевізараў (Гарызонт, Віцязь), халадзільнікаў (Атлант), хі­міч­ных валокнаў (Полімір), калійных угнаенняў (Беларуськалій), пра­дук­цыі тэкстыльнай і лёгкай прамысловасці.

Нацыянальная сацыяльна-эканамічнай мадэль Беларусі, зас­на­ва­ная на інтэграцыі з Расіяй, пацвердзіла сваю дзейснасць у экспартна-ім­пар­т­ных статунках. Так, па-ранейшаму Расійская Федэрацыя зас­та­ва­ла­ся буйнейшым спажыўцом нашых тавараў, куды накіроўвалася 60-70 % усяго экспарта сродкаў транспарту, машын і абсталявання. Ак­ра­мя таго, да канца 2006 г. Беларусь мела магчымасць закупаць у яе наф­ту па ўнутраных расійскіх цэнах і экспартаваць нафтапрадукты па сус­вет­ных цэнах, што дазваляла не толькі задавальняць унутраныя пат­рэ­бы краіны ў нафтапрадуктах, але і атрымоўваць значныя даходы. Гэ­тыя сродкі дазволілі, у прыватнасці, пачаць рэалізацыю праграмы ад­рад­жэн­ня сяла і ўзводзіць аграгарадкі.

Адным са сродкаў забеспячэння высокага ўзроўню жыцця жы­ха­роў Беларусі і ўмацавання нацыянальнай бяспекі называўся іна­ва­цый­ны шлях развіцця. Як вынікала з праграмы, яго асноўнымі аб’ектамі з’яў­ля­лі­ся рэсурсазберагаючыя і энергаэфектыўныя тэхналогіі выт­вор­час­ці канкурэнтаздольнай прадукцыі; новыя матэрыялы і новыя кры­ні­цы энергіі; медыцына і фармацыя; інфармацыйнныя і тэ­ле­ка­му­ні­ка­цый­ныя тэхналогіі; тэхналогіі вытворчасці, перапрацоўкі і за­ха­ван­ня сельскагаспадарчай прадукцыі; прамысловыя біятэхналогіі; эка­ло­гія і рацыянальнае прыродакарыстанне.

Навуковы патэнцыял Беларусі сканцэнтраваны ў Нацыянальнай Ака­дэ­міі Навук Беларусі, навукова-даследчых інстытутах, кан­с­т­рук­тар­с­кіх бюро, ВНУ. Фундаментальныя і прыкладныя даследаванні ажыц­цяў­ля­юць амаль 30 тыс. чал. у 300 арганізацыях. У сталіцы за­ся­род­жа­на 73 % даследчых і навуковых арганізацый, у Гомельскай і Мінскай аб­лас­цях – 10,4 % і 5,2 % адпаведна. Далей ідуць Магілёў-ская, Гродзен­с­кая, Віцебская і Брэсцская вобласці.

Вызначальная роля ў вырашэнні інавацыйных задач ускладзена на Нацыянальную Акадэмію Навук Беларусі. Выкананыя ў Інстытуце цеп­ла- і масаабмена даследавання працэсаў гарэння прычыніліся да ства­рэн­ня новага класа энергетычных магутнасцей, радыяцыйных наг­ра­ва­це­ляў, хімічных рэактараў для энергетыкі, прамысловасці, эка­ло­гіі. Праведзены паспяховыя работы па тэматыцы калійных угнаенняў, да­рож­на-будаўнічых матэрыя­лаў.

У 2006 г. на VI Маскоўскім міжнародным салоне інавацый і ін­вес­ты­цый беларуская навукова-тэхнічная прадукцыя была адзначана 7 за­ла­ты­мі, 7 срэбранымі, 11 бронзавымі медалямі і 25 дыпломамі.

У 2008 г. супрацоўнікі Акадэміі навук паспяхова завяршылі пра­ек­ты па падтрымцы прадпрыемстваў МТЗ, БелАЗ, «Віцязь», рас­п­ра­цоў­цы су­перкамп'ютэрных тэхналогій СКІФ: для банкаўскай сістэмы, Ка­мі­тэ­та дзяржбяспекі і інш. Імі было выпушчана інавацыйнай пра-дукцыі на суму 88, 2 млрд руб. На вытворчым аб’яднанні «Белаўта- МАЗ» наладжаны выпуск сямейства аўтамабіляў, якія адпавядаюць стандартам ЕЎРА-3, ЕЎРА-4. На заводзе «Гомсельмаш» наладжаны выпуск сучасных збожжа- і корма-ўборачных камбайнаў.

Такім чынам, уклад навукі ў ажыццяўленне Праграмы сацыяльна-эка­на­міч­на­га развіцця Рэспублікі Беларусь цяжка пераацаніць. Дзя­ку­ю­чы ёй, а таксама прадуманай стратэгіі вядзення народнай гаспадаркі, яш­чэ задоўга да завяршэння пяцігадовага плана працоўным рэспублікі ўда­ло­ся дасягнуць высокіх вытворчых паказчыкаў. Так, у 2007 г. рост ВУП склаў 8, 2 %, прамысловай вытворчасці – 8, 5 %, інвестыцый у асноўны капітал – 15, 1 %. Валавы прадукт на душу насельніцтва склаў 10 900 дол. ЗША. Далейшае развіццё набылі такія галіны, як аў-тамабіле–, трактара- машына- і, станкабудаванне, вытворчасць пад-шыпнікаў, зда­бы­ча і перапрацоўка нафты, вытворчасць сінтэтычных валокнаў і мі­не­ра­ль­ных угнаенняў, фармацэўтыка, вытворчасць бу-даўнічых ма­тэ­ры­я­лаў, электраэнергетыка, лёгкая, харчовая, лясная і дрэ­ва­ап­ра­цоў­чая прамысловасць.

На Беларусі вялікую ролю адыгрывае чыгуначны, аўтамабільны і трубаправодны транспарт. Выгоднае геаграфічнае размяшчэнне рэс­пуб­лі­кі спрыяе папаўненню бюджэту за кошт транзітных перавозак гру­заў і транспарціроўкі нафты і газу на Захад.

Курс урада на адраджэнне вёскі і ўздым сельскай гаспадаркі цал-кам ап­раў­даў сябе менавіта ў апошнія гады, калі сусветныя цэны на пра­дук­ты харчавання рэзка ўзняліся. Таму такія таварныя віды пра-дукцыі як малако, ялавічына, свініна, мяса і яйкі птушкі, прадукты рас­лі­на­вод­с­т­ва (бульба, жыта, ячмень, цукар, алей) і інш. прыносяць вялікія пры­быт­кі. У гэтай сувязі вялікая ўвага надаецца мадэрнізацыі ма­гут­нас­цей па перапрацоўцы сельскагаспадарчай прадукцыі і на­рош­ч­ван­ню экспартнага патэнцыялу аграрнага сектара. Важнай інавацый-най за­да­чай работнікаў аграрнага сектару з’яўляецца вытворчасць элітнай жы­вё­лы і прадукцыі селекцыйных комплексаў. Да новых тэн-дэнцый эка­на­міч­на­га развіцця Беларусі апошняга часу варта аднесці ўзмац­нен­не дзяржаўных інвестыцый у аграрны сектар, што дае магчы-масць, па-першае, узняць экспарта арыентаваную вытворчасць харчо-вых пра­дук­таў, а, па-другое, шляхам пабудовы аграгарадкоў выра-шыць праб­ле­му замацавання на вёсцы маладых спецыялістаў.

Да асноўных тендэнцый сацыяльна-эканамічнага развіцця Бе­ла­ру­сі можна аднесці паляпшэнне жыццёвага ўзроўню насельніцтва. Так, Беларусь прызнана экспертамі ААН краінай з дастаткова высокім уз­роў­нем індэкса развіцця чалавечага патэнцыялу. Па такіх па­каз­чы­ках, як кольксць валавога ўнутранага прадукта на душу насельніцтва, пра­цяг­ласць жыцця, дзіцячая смяротнасць, адукаванасць насельніцтва і інш. у 2007 г. Беларусь заняла 64-е месца ў спісе з 177 краін.

У канцы 2008 – пачатку 2009 г. у станоўчай дынаміцы сацыяльна-эка­на­міч­на­га развіцця адбыўся збой, калі наша краіна, дзе эканоміка з'а­ры­ен­та­ва­ная ў асноўным на экспарт, адчуць праявы сусветнага кры­зі­су. У выніку, курс беларускага рубля ў адносінах да долара знізіўся на 20 %, зменшыліся экспартныя пастаўкі тавараў традыцыйным спа­жыў­цам і, наогул, узнікла небяспечная тэндэнцыя да перавышэння ім­-пар­ту над экспартам – 39, 2 млрд дол. супраць 33 млрд.

У мэтах выхаду са складанага становішча кіраўніцтвам рэс­пуб­лі­кі распрацаваны шэраг дадатковых захадаў у напрамках вырашэння энер­ге­тыч­ных праблем, уздыму сельскай гаспадаркі, пошуку замены ім­пар­т­ных тавараў айчыннымі і інш. Як і раней, важная роля ўск­ла­да­ец­ца на інавацыі. Вялікія спадзяванні ўскладаюцца на навукова-тэх­ніч­ныя цэнтры, асабліва – Парк высокіх тэхналогій. У Акадэміі навук ства­ра­ец­ца Цэнтр святлодыёдных і оптыка-электронных тэхналогій. Нап­ры­кан­цы 2009 г. у межах Нацыянальнай касмічнай праграмы зап­ла­на­ва­ны запуск беларускага спадарожніка. У межах інавацыйнай праг­ра­мы «Бія­тэхналогія» запланавана замена імпартных тавараў з эка­на­міч­ным эфектам не менш 100 млн. руб. у год. Плануецца па­ве­лі­чэн­не долі біяпаліва ў аўтатранспарце да 10% і г.д.

У сваім Пасланні беларускаму народу і Нацыянальнаму сходу ад 23 красавіка 2009 г. Прэзідэнт А. Лукашэнка падкрэсліў, што «наш курс на фарміраванне сацыяльна арыентаванай рыначнай эканомікі, па­бу­до­ва сацыяльнай і квітнеючай дзяржавы застаецца нязменным».

Аптымізм у пераадоленні часовых цяжкасцей падмацоўвае ап­ра­ба­ва­ная сацыяльна-эканамічная мадэль, унутраная і знешняя палітыка Прэ­зі­дэн­та А. Лукашэнка і яе падтрымка беларускім народам. Да таго ж беларусы здзейснілі свой выбар. Як вынікае з артыкула 1 Кан­с­ты­ту­цыі Рэспублікі Беларусь 1994 г. (са зменамі і дапаўненнямі, унесенымі 26 лістапада 1996 г і 17 кастрычніка 2004 гг.), грамадзяне краіны вы­ка­за­лі­ся за грамадства постіндустрыяль­нага (інфармацыйнага) тыпу, якое на стадыі сваёй спеласці практычна цалкам выцесніць фізічную пра­цу з вытворчага працэсу і заменіць яго працай інтэлектуальнай. Гэ-та будзе гра­мад­с­т­ва, у якім дзяржаўная палітыка будзе падпарадкава-на стварэнню ўмоў для задавальнення ўсімі катэгорыямі грамадзян сваіх сацыяльных пат­рэб і ў якім узровень дабрабыту чалавека забяс-печваецца ў ад­па­вед­нас­ці з колькасцю і якасцю выкананай працы. Можна меркаваць, што за час іс­на­ван­ня суверэннай Рэспублікі Бела-русь пэўныя перадумовы для яго фар­мі­ра­ван­ня ўжо ўзніклі і імкліва развіваюцца.

4. Пасля распаду СССР і краху камуністычнай ідэалогіі грамадзя-не на­бы­лі рэальныя правы і свабоды, у тым ліку на права на свабоду ве­ра­выз­нан­ня. У 1992 г. быў прыняты закон Рэспублікі Беларусь «Аб сва­бодзе веравызнанняў і рэлігійных арганізацыях», які паспрыяў ажыў­лен­ню дзейнасці ўсіх канфесій і іх паслядоўнікаў. Канчатковае за­ма­ца­ван­не свабоды сумлення адбілася ў артыкуле 31 прынятай у 1994 г. Канстытуцыі Рэспублікі Беларусь, у якой, акрамя іншага, пад­к­рэс­ле­на свецкасць дзяржавы і роўнасць усіх рэлігій перед законам.

Разам з вяртаннем храмаў веруючым вярталася і грамадскае прыз­нан­не рэлігіі як духоўнай каштоўнасці, а больш за 3 200 рэлігійных ар­га­ні­за­цый (манастыры, місіі, брацтвы, сястрыцтвы, навучальныя ўс-та­но­вы) ператвараліся ў важны фактар грамадскага жыцця. Паводле са­цы­я­ла­гіч­на­га апытання насельніцтва, здзейсненага ў 2006 г., 58, 9 % жы­ха­роў назвалі сябе веруючымі 25 канфесій, у тым ліку – пра­вас­лаў­най 76, 2, каталіцкай – 9, 3, пратэстанцкай – 1, 8, іншых – 1, 7 %.

Асноўную ролю ў рэлігійным жыцці нашай краіны займае Бе­ла­рус­кая права­слаўная царква (БПЦ), якая на 1 студзеня 2009 г. аб'­яд­ноў­ва­ла 1473 прыходы, 11 епархій, 5 навучальных устаноў, 31 ма­нас­тыр, 14 брацтваў, 9 сястрыцтваў. Начале з ёй 1 274 храмаў дзей­ні­ча­юць і яшчэ 152 будуюцца. Асобна існуюць 32 абшчыны стараабрадцаў з 27 куль-тавымі будынкамі.

У склад рымска-каталіцкай царквы (РКЦ) уваходзяць ча­ты­ры епархіі з 467 абшчынамі. РКЦ належаць 9 місій, 8 кляштараў, 451 кас­цёл. 35 касцёлаў – у стадыі будаўніцтва. Да пратэстанцкіх ар­га­ні­за­цый 14 накірункаў належаць 992 абшчыны, 22 аб’яднанні, 22 місіі і 5 на­ву­ча­ль­ных устаноў. У трох іўдзейскіх рэлігійных аб’яднаннях на­ліч­ва­ец­ца 46 абшчын, якія валодаюць 7 культавымі будынкамі. На Бе­ла­ру­сі таксама дзейнічаюць 24 мусульманскія абшчыны, у рас­па­рад­жэн­ні якіх маюцца 6 мячэцяў.

Паводле Закона Рэспублікі Беларусь «Аб свабодзе сумлення і рэ­лі­гій­ных аргані­зацыях», сярод усіх канфесій роля РПЦ у гіс­та­рыч­ным станаўленні і развіцці беларускага народа прызнаецца выз­на­ча­ль­най. Адсюль і асобае да яе стаўленне з боку дзяржавы. Так, на вы­ка­нан­не Праграмы па адраджэнні Жыровіцкага манастырскага ком­п­лек­су і Мінскай духоўнай акадэміі і семінарыі са сродкаў рэс­пуб­лі­кан­с­ка­га бюджэту выдаткавана 5, 1 млрд руб. Тым не менш БПЦ не мае ні­я­кіх прававых пераваг перад іншымі – каталіцкай, пратэстанцкай, іў­дзей­с­кай і мусульманскай, месца якіх у духоўным жыцці таксама не­ад­дзе­ль­ныя ад агульнай гісторыі Беларусі і яе народа.

З моманту набыцця Рэспублікай Беларусь рэлігійнае жыццё ха­рак­та­ры­зу­ец­ца ста­більнасцю і ўстойлівым развіццём унутры рэлігій-ных кан­фе­сій. Таму ж спрыяе палітыка дзяржавы, якая накіравана на ўма­ца­ван­не міра і згоды паміж вернікамі. Акрамя таго, яна зацікаў-лена ў суп­ра­цоў­ніц­т­ве з тымі канфесіямі, з якімі звязана гісторыя і культура бе­ла­рус­ка­га народа і яго дзяржаўнасць. Так, у 2003 г. было падпісана Па­гад­нен­не аб супрацоўніцтве паміж Рэс­публікай Беларусь і БПЦ у га­лі­не сацыяльна важных галін жыцця грамадзян. Акрамя та-го, Прэ­зі­дэнт А. Лукашэнка па вартасці ацэньвае ўклад БПЦ у маца-ванне са­юз­ных сувязей Беларусі і Расіі. Так, яго ўказам № 137 ад 1 са-кавіка 2006 г. Мітрапаліту Мінскаму і Слуцкаму, Патрыяршаму Эк-зарху ўсёй Бе­ла­ру­сі Філарэту было прысвоена званне Героя Беларусі.

У мэтах мацавання сувязей паміж усходнім славянствам і яго ду­хоў­ны­мі пастырамі Прэзідэнт А. Лукашэнка сустракаўся з Пат­ры­яр­хам Маскоўскім і ўсёй Русі Алексіям II (кастрычнік 2008), а пасля яго смер­ці – з новым Патрыярхам Кірылам. Асобае міжцывілізацыйнае ста­но­віш­ча Беларусі таксама патрабуе ўвагі і да асноўнай рэлігіі За­ха­да – каталіцтва. З гэтай нагоды ў красавіку 2009 г. глава нашай дзяр­жа­вы прымаў Мітра­паліта Мінска-Магілёўскай архіепархіі РКЦ ар­хі­е­піс­ка­па Т. Кандрусевіча і ў тым жа месяцы нанёс візіт Папу Рымскаму Бе­нядзік­ту ХVІ.

Найвыразнейшая рыса беларускага менталітэту – талерантнасць – на­леж­ным чынам выяўляе сябе і зараз, бо ў нашай краіне не на­зі­ра­ла­ся і не назіраецца міжканфесійных канфліктаў. Характэрна, што ду­хоў­ныя лідэры шукаюць шляхоў да сумеснага ўдзелу ў вырашэнні вос­т­рых сацыяльных праблем. Так, у лістападзе 2007 г. кіраўнікі хрыс­ці­ян­с­кіх канфесій Беларусі падпісалі «Дэкларацыю сацыяльнага пар­т­нёр­с­т­ва ў галіне ВІЧ/СНІД». Дзяржаўныя органы пад­т­рым­лі­ва­юць такія ініцыятывы. Напрыклад, у снежні 2008 г. у мэтах ума­ца­ван­ня міра і згоды ў нашай краіне створаны Кансультатыўны між­кан­фе­сій­ный савет на чале з упаўнаважаным па справах рэлігій і на­цы­я­на­ль­нас­цей Л. Гулякам.

Такім чынам, рэлігія ў жыцці беларускага грамадства займае знач­нае месца. Яе дабратворнае ўздзеянне выяўляецца ва ўзрастанні ду­хоў­ных патрэб людзей, іх непрымірымым стаўленні да гвалту, нес­п­ра­вяд­лі­вас­ці, абыякавасці, алкагалізму і іншых сацыяльных хібаў. У ад­роз­нен­ні ад СССР-БССР, Рэспубліка Беларусь не ставіць на мэце зні-ш­чэн­не рэлігійнага светапогляду. Захоўваючы свой свецкі ха­рак­тар, яна абапіраецца на маральны патэнцыял традыцыйных для Бе­ла­ру­сі рэлігійных арганізацый, супрацоўнічае з імі ў сферы даб­ра­чын­нас­ці, барацьбы са злачыннасцю, наркаманіяй, іншых асацыяльных з'яў. Іх узаемаадносіны характызуюцца партнёрствам, агульным кло­па­там аб дабрабыце людзей і грамадзянскім міры, што з’яўляецца да­дат­ко­вым доказам існавання ў Рэспубліцы Беларусь грамадзянскай су­по­ль­нас­ці.

5. Беларуская культура канцы ХХ – пачатку ХХІ стагоддзяў мела ста­ноў­чую дынаміку. Па-першае, дзяржаўная палітыка ў галіне асветы заў­сё­ды належала да ліку прыярытэтных ва ўсе часы, у тым ліку ад­ра­зу ж пасля набыцця Беларуссю ўласнага суверэнітэту. У прыватнасці, у галіне адукацыі былі скарыстаны многія каштоўныя напрацоўкі са­вец­кай школы. Па-другое, з крахам КПСС літаратура і мастацтва паз­ба­ві­лі­ся жорсткага кантролю цэнзуры, і яны сталі развівацца па ўнут­ра­ных законах, уласцівых дэмакратычнаму грамадству. Па-трэцяе, дзяр­жа­ва праводзіла паслядоўную палітыку па захаванні культурнай спад­чы­ны беларусаў, спрыяла прапагандзе лепшых яе ўзораў, якія ўс-лаў­ля­юць лепшыя рысы беларускага характару: талерантнасць, гу­ма­нізм, павагу да людзей іншых нацыянальнасцей і канфесій. І зараз гэ­та праца праводзіцца ў больш чым 9 тыс. устаноў культуры сіламі звыш 46 тыс. майстроў жывапісу, тэатральнага і інш. мастацтва.

Абвяшчэнне суверэннай Рэспублікі Беларусь запатрабавала ства­рэн­ня нацыянальнай сістэмы народнай адукацыі. У 1991 г. колькасць вуч­няў у агульнаадукацыйнай школе перавысіла 1 500 тыс. З 1993 г. па­чаў­ся пераход на новы этап школьнага навучання, які ха­рак­та­ры­за­ваў­ся пераходам ад механічнага засваення вучнямі вучэбнага да са­мас­той­ных пошукавых дзеянняў, якія мусіў накіроўваць настаўнік. Гэ­тыя навацыі знайшлі адбітак у прынятай у 1999 г. урадам Праграме раз­віц­ця нацыянальнай сістэмы адукацыі, разлічанай да 2010 г. Пла­на­ва­ла­ся атрыманне навучэнцамі сярэдняй адукацыі або праз 12-га­до­вую школу, або праз прафесійную адукацыю, але ў 2008 г. было пры­ня­та рашэнне да вяртання да 11-гадовай сярэдняй школы.

У 90-я гг. у рэспубліцы ішоў інтэнсіўны працэс стварэння новых ты­паў вучэбных устаноў. У 2001 г. было адкрыта 86 гімназій, 25 лі­цэ­яў, 6 каледжаў з 91, 3 тыс. навучэнцаў. У 2000 г. у рэспубліцы дзейні-чала 249 прафесійна-тэхнічных ву­чы­ліш­чаў, якія разам з прафесіяй давалі навучэнцам сярэднюю аду­ка­цыю. Частка ПТВ пачала рэаргані-зоўвацца ў прафесійныя ліцэі і вы­шэй­шыя каледжы. У 2001 г. у Бе-ларусі дзейнічала 156 сярэдніх спецыяльных на­ву­ча­ль­ных устаноў. Праз год 40 з іх была пераўтворана ў новы тып ся­рэд­ніх спецыяльных устаноў – каледжы.

У 1991 г. сістэма вышэйшай школы ў Беларусі складалася з 33 ВНУ. Зараз у яе ўваходзяць 43 дзяржаўных вышэйшых навучальных ус­та­ноў (31 універсітэт, 6 акадэмій, 2 інстытуты, 4 вышэйшых ко­лед­жы), а таксама 12 ВНУ прыватнай формы ўласнасці.

У адпаведнасці з Праграмай сацыяльна-эканамічнага развіцця Рэс­пуб­лі­кі Беларусь на 2006–2010 гг., адукацыя павінна зрабіцца ас-новай усіх пераўтварэнняў, паколькі аду­ка­цыя, у рэшце рэшт – пад-мурак, які дазволіць пабудаваць моцную і квіт­не­ю­чую Беларусь. Гэ-тыя ж прынцыпы закладзены ў Стратэгіі і Праг­ра­ме ўстойлівага раз-віцця Рэспублікі Беларусь на перыяд да 2020.

На пачатку 1990-х беларуская літаратура, як і ўсё грамадства, пе­ра­жы­ва­ла нялёгкі час. Па прычыне палітызацыі Саюза пісьменнікаў ад­быў­ся яго раскол на дзве самастойныя арганізацыі. Але на тэматыку тво­раў і іх якасць гэта падзея істотна не паўплывала. Як і раней, ты­ра­жы выданняў беларускамоўных твораў паэтаў і пісьменнікаў пра­цяг­ва­юць змяншацца. У новым тысячагоддзі майстэрства дэтальнага апі­сан­ня падзей і паводзін герояў губляюць чытацкую прывабнасць. На­бы­ва­юць папулярнасць пісьменнікі і паэты, здольныя любымі мас­тац­кі­мі сродкамі перадаць унутраны свет і пачуцці іншых людзей. У цэн­т­ры ўвагі заняпад вёскі, экалагічныя праблемы, міліцэйска-кры­мі­на­ль­ныя матывы і г. д. З уходам Я. Брыля, В. Быкава, А. Лойкі, І. Наву-менкі, Б. Сачанкі, І. Шамякіна, Б. Сачанкі і іншых вя­лі­кіх майстроў слова новых імёнаў практычна не прагучала.

Рэпертуар тэатральных калектываў пэўным чынам папоўніўся тво­ра­мі нацыянальнай тэматыкі (балет А. Мдывані і В. Елізар’ева «Страсці», опера «Князь Наваградскі», спектаклі «Звон – не малітва», «Саламея»). Шмат зроблена па адраджэнні беларускай культуры спе­ва­ка­мі і музыкантамі «Беларускай капэлы», мужчынскім камерным хо­рам «Унія». Стала традыцыяй правядзенне шматлікіх музычных фе-с­ты­ва­ляў («Залаты шлягер», «Мінская вясна», «Магутны божа»). Вялікую папулярнасць заваяваў Нацыянальны канцэртны аркестр Бе-ларусі на чале з М. Фінбергам.

Свайго кшталту «акном у сусвет» для беларускай культуры і прадметам нацыянальнага гонару беларусаў лічыцца “Славянскі базар у Віцебску”. Велізарная роля ў павышэнні яго міжнароднага прэстыжу належыць асабіста Прэзідэнту Рэспублікі Беларусь А. Р. Лукашэнку.

Набылі еўрапейскую славу Дзяржаўны акадэмічны народны ар-кестр імя І. Жыновіча, Дзяржаўны акадэмічны сімфанічны аркестр, Дзяржаўная акадэмічная харавая капэла імя Р. Шырмы, Дзяржаўны акадэмічны народны хор імя Г. Цітовіча. Росту цікавасці да нацыя-нальнай музыкі ў маладзёжным асяроддзі спры­яе творчасць фолк- і рок-гуртоў «Палац», «Тройца», «Крыві», «Юр’я», «NRM», «Песняры» і «Беларускія песняры».

Значна палепшылася аблічча гарадоў, асабліва бе­ла­рус­кай сталі-цы. Новыя архітэктурныя тэндэнцыі адбіліся ў будынках На­цы­я­на­ль­най бібліятэкі, Палаца Рэспублікі, спорткомплекса «Мінск-Арэ­на», станцый Метрапалітэна «Спартыўная» «Кунцаўшчына» «Каменная Горка» «Барысаўскі тракт» «Уручча».

Сярод скульптурных выяў пераважаюць творы, прыс­ве­чы­ныя гіс-тарычнай тэматыцы – у першую чаргу славутым су­ай­чын­ні­кам – Уся-славу Чарадзею, Кірылу Тураўскаму, Францыску Скарыну, Ада­му Міцкевічу і інш.). Адным з аснавальнікаў так званай пабытовай ску­ль­п­ту­ры стаў У. Жбанкоў, аўтар шматлікіх прац, выстаўленых з кан­ца мінулага стагоддзя па наш час у Бабруйску, Віцебску, Гомелі, Ма­гі­лё­ве, Мінску і за межамі Беларусі. Найбольш вядомая яго ску­ль­п­ту­ра – «Дзяўчынка з парасонам», у памяць юных дзяўчат, якія загінулі ў маі 1999 г. у пераходзе станцыі метро «Няміга».

Сучаснай мастацкай культуры Беларусі характэрныя новыя вы­яў­лен­чых формы і стракатасць жанраў. «Новым павевам» стала ары­ен­та­цыя творчасці на масавы попыт, а разам з ёй – і камерцыялізацыя сфе­ры культуры і мастацтва. Так, амаль у кожным горадзе Беларусі ўзнік­лі мастацкія галерэі, накшталт («Жыльбел», «Верхні горад», «Віта-но­ва», «Арт-Творчасць»). Гэта, аднак, не знізіла мастацкай вартасці прац. З банкруцтвам ідэй «сацыялістычнага рэалізму» майстры мас-тацтва на­бы­лі ўсе магчымасці выявіць сваю творчую індывідуаль-насць. У гэтым сэнсе палотнам Ф. Янушкевіча, Я. Бараноўскага, Я. Батальёнка, А. Марачкіна, Ю. Піскуна і інш. уласцтвы менавіта ўнутраная свабода і ўласнае разуменне высокага мастацтва.

У 1991-1992 гг. мастаком Р. Сітніцай быў ство­ра­ны цыкл карцін на тэму «Нясвіж – водгулле былых часоў». Падзеі даўняга мінулага і гісторыя нашых продкаў падаецца Р. Пап­лаў­с­кім у палотнах «Ля сцен Бярэсця» (2003), «Дружына князя», «Ваенныя зборы. У паход!» (2006).

Вышэйшага грамадскага прызнання атрымала творчасць М. Са­віц­ка­га. 1 сакавіка 2006 г. за вялікі ўклад у развіццё беларускага мас­тац­т­ва Указам Прэзідэнта яму было прысвоена званне Героя Бе­ла­ру­сі. Але гэта можна назваць выключэннем. «На жаль, вымушаны адз­на­чыць, – заявіў Прэзідэнт А. Лукашэнка ў сваёй прамове ад 23 кра­са­ві­ка 2009 г., – што за апошнія гады не з’явілася ніводнага магутнага, спек­так­ля нацыянальнай патрыятычнай тэматыкі, які б прагрымеў на ўсю краіну. Заніжана патрабавальнасць да адбору сапраўды таленаві-тых твораў у іншых відах мастацтва».

Такія ацэнкі ўласцівы прозе, па­э­зіі, кіно, класічнай і эстраднай музыкі і г.д. і тлумачацца тым, што навукова-тэхнічны прагрэс у спа-лучэнні з ростам матэрыяльнага дабрабыту беларускага грамадства абумовіў з’яў­лен­не новых сродкаў камунікацыі – інтэрнэт, ауды-ві-дэа-апа­ра­ту­ры, мабільнай сувязі, а разам з імі – новых мастацкіх (і псеў­да­мас­тац­кіх) павеваў і плыняў. Так званая «масавая культура» стала складаць су­р­’­ёз­ную канкурэнцыю класічнаму і нацыянальнаму мастацтву, на­род­на­му фальклору. Выклікае заклапочанасць закрыццё гурткоў мас­тац­кай самадзейнасці, кінатэатраў, бібліятэк. Іх месца сталі займаць эліт­ныя клубы, дыскатэкі, інтэрнэт-кафэ і інш.

Дзяржава ўсведамляе небяспеку зніжэння духоўнасці і страты на-цыянальнай самабытнасці ва ўмовах наступлення глабалізацыі і па-стаянна развівае сетку культурных устаноў. На пачатак 2008 г. у Рэс-публіцы налічвалася – 28 тэатраў, 158 кінатэатраў, 56 прафесійных музычных і харэаграфічных калектываў, 129 музеяў, 4 725 бібліятэк, 4 260 клубных устаноў, 24 паркі культуры і адпачачынку, 524 дзіцячыя музычныя, мастацкія школы, 3 ВНУ культуры і мастацтва.

Гістарычную і культурную спадчыну народа захоўваюць 133 дзяржаўныя музеі і іх 58 філіялаў, а таксама больш за 1 000 музяў на прадпрыемствах, у калгасах, вайсковых часцях, вышэйшых навучаль-ных установах, у тым ліку БДТУ.

У цэлым, у параўнанні з савецкім перыядам атрыманне Рэс­пуб­лі­кай Беларусь незалежнасці, беларускае кіраўніцтва адыйшло ад за­ган­най практыкі фінансавання культуры па «рэшткавым прынцыпе». За­раз сталі выдаткоўвацца значныя сродкі на рэстаўрацыю помнікаў мі­нуў­ш­чы­ны (Мірскі замак, палац у Нясвіжы, Верхні горад у Мінску і інш.). Штогод лепшым творчым калектывам і аўтарам прысуджаецца Дзяр­жаў­ная прэмія.

Характэрнай з’явай сучаснай беларускай культуры з’яўляецца тое, штоя яе носьбітамі, прапагандыстамі і захавальнікамі з’яўляюцца не то­ль­кі прафесійныя літаратары, артысты ці мастакі, але і моладзь, якая ўсё выразней адчувае сваю адказнасць за будучыню краіны. Маладыя людзі ўсведамляюць, што не толькі эканоміка, а і высокаразвітая на­цы­я­на­ль­ная культура, заснаваная на роднай мове, можа стаць асновай рэ­а­ль­на­га суверэнітэту Рэспублікі Беларусь.